آمار وب سایت:  

بازدید امروز :
بازدید دیروز :
بازدید هفته :
بازدید ماه :
بازدید کل :
تعداد مطالب : 79
تعداد نظرات : 13
تعداد آنلاین : 1

  اذان

        صدايي از عبادتگاه مي آيد و اين صدا همه را دعوت به عبادت و يكتا پرستي مي نمايد ؛ اين صدا به گوش همه مي رسد ،آنهايي كه فرصت و توانش را دارند خود را به معبد ، مسجد ، كليسا ، صومعه و ... مي رسانند تا با ديگران در اين يگانه شدن يكي شوند و آنهايي كه نتوانستند در جمع حاضر شوند با هدايت قلب خود به سمت خداوند خود را با آنها يكي كرده و از خداوند طلب نعمت ، نجات و رهايي از ديو ناآگاهي و ظلمت مي كنند . آري چه زيباست كه در همه ي اديان يك فريادي است كه همه را به سمت خداوند مي خواند . در گذشته بيشتر مرسوم بود كه هرگاه جامعه نياز به چيزي پيدا مي كرد و يا در قحطي گرفتار مي شد در زماني خاص قراري مي گذاشتند و با هم اجتماع مي كردند و در آن اجتماع از خداوند در خواست بخشش(كرده ها و ناكرده ها)مي كردند و زان پس طلب نعمت و رفع گرفتاري ؛ و البته كه دعايشان برآورده مي شد و نجات مي يافتند(خداوند را سپاس مي گوييم كه سخن بندگانش را مي شنود و آنها را به حال خود رها نكرده است)اما دوستان گرامي و ميهمانان عزيز اكنون در عصري كه زندگي مي كنيم جامعه ي بشري بيشتر از هر زمان ديگر نياز به امداد خداوندي دارد و لازم است كه در دعاهايمان از خداوند برافراشته شدن پرچم صلح و دوستي ، وحدانيت و فقط خدا پرستي (نه نژاد ، قوم و قبيله ، رنگ و زمين پرستي  و هر چيز ديگري كه آزادي انديشه را از انسان سلب نمايد) نعمت و عزّت را بخواهيم و چه خوب است در زمانهايي كه در دين و مذهب ما به عنوان زنگ عبادت هست(اذان)اين موارد را در روح جمعي بشر اعلام نمائيم . آري به صدا درآمدن اذان ، اعياد ديني ، مذهبي ، و فرهنگي ، زنگ كلسيا و ... يك شعار خودپرستي نيست بلكه يك نظر ويژه اي است كه مي شود در آن زمان تمام امور خير را به روح جمعي بشر اعلام كرد تا با يكتا شدن ارتباط و اتصالمان را به گنج هستي محكم سازيم ...   ادامه دارد ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: